"Nieuk i niedorajda"

„Nieuk i niedorajda”

Nie mam nic co mógłbym Ci dać,

Bo czy wczoraj mogłaś mnie znać?

Z esemesów to jest pewne,

Los podsuwał dziewczę jedne,

To nie było jednak dane,

Między nas postawił ścianę,

Była nie do przeskoczenia,

Pułap nie do przekroczenia,

Tak wybrałem więc samotność,

I kieruje mną roztropność,

Wiem że będzie coraz trudniej,

Chociaż żyję lepiej – schludniej,

Czas pokaże – coś ułoży,

Najwidoczniej to znak Boży,

Jak go czytać? – odszyfrować?

I rozsądek jak zachować,

Ścieżka życia gdzieś prowadzi,

Mądry jakiś mi doradzi,

A jak zbłądzę to nawrotka,

I tak idzie druga zwrotka,

Dalej smęcić jak w poprzedniej?

Może zacząć ostrzej – wredniej?

I tak zrobię dla odmiany,

Będę rano nie wyspany,

Cięty język nic dobrego,

Się domyślasz pewnie tego,

A być miało tak okropnie,

Okazuje się zalotnie,

Tak kończymy zwrotkę drugą,

Nieciekawą i niedługą,

W trzeciej o czym pisać chcemy?

Ze mnie nieuk to już wiemy,

I w ogóle niedorajda,

Kończę pisać choć to frajda,

Mimo błędów i pomyłek,

Każdy walczy o swój tyłek,

Chce dla siebie jak najlepiej,

I nie kupi kury ślepej,

I tak samo kota w worku,

Daję sobie czas do wtorku,

Czas na swoje przebudzenie,

Spraw od nowa przemyślenie.